De Olympos-beklimming – op bezoek bij de Griekse goden

Nooit eerder heeft een eenvoudige spaghetti bolognese met een glas rode huiswijn mij zo goed gesmaakt. Dat heeft vast alles te maken met de locatie én met de inspanning van vandaag. Ik ben in Griekenland, in een berghut op een van de hellingen van het Olympos-gebergte en heb een zware bergwandeling achter de rug.

Een taxi bracht mij en een vriendin vanochtend vanuit het dorp Litochoro, aan de mond van deze vallei, naar het eindpunt van de geasfalteerde weg. Na een rit van 18 kilometer vol haarspeldbochten bereikten we Prionia, dat op een hoogte van 1100 meter ligt en eigenlijk niet meer is dan een café-restaurant met een parkeerplaats. Daar begon onze klim naar deze berghut. Het was heet tijdens de steile tocht omhoog, maar gelukkig voerde het pad grotendeels door een prachtig bos van onder meer steeneiken, aardbeibomen, zilversparren, beuken, dennen en hulsteiken. Hier in dit massief ligt de hoogste boomgrens van heel Europa, en daar waren wij vanmiddag bij deze hoge temperaturen erg blij mee. Na 1000 meter klimmen bereikten we einde van de middag de Spilios Agapitos-hut.

Griekse mythologie

En daar zitten we nu, aan een eenvoudige houten tafel, te genieten van de spaghetti met wijn en van de gesprekken met wandelaars en klimmers uit alle hoeken van de wereld. Vandaag zijn er Brazilianen, Fransen, Duitsers, Amerikanen, Israëliërs, Bulgaren, Spanjaarden en Australiërs, én uiteraard is ook Griekenland goed vertegenwoordigd. De meeste bezoekers zijn naar dit gebergte afgereisd omdat de Mytikas, de hoogste top van dit massief, met zijn 2917 meter de hoogste berg van dit land is. Maar mensen blijken ook te worden aangetrokken door de mythische verhalen over dit gebergte. Het spreekt nu – anno 2019 – nog steeds tot de verbeelding dat dit de plek is, waarvan de antieke Grieken dachten dat de oppergod Zeus en de elf andere goden huisden.
Helaas is het om tien uur die avond gedaan met de interessante gesprekken en het drinken van wijn. Maria en haar man Dionysos, die de hut beheren, doen het licht uit. Een goede beslissing, dat moet ik toegeven, als ik in mijn stapelbed lig en aan de klim van morgenochtend denk. Niet lang na die gedachte vullen de slaapzalen en de tentjes buiten zich met het geronk van al die bergwandelaars uit verschillende windstreken.

De volgende ochtend is iedereen al vroeg wakker. Vanuit het terras van de hut hebben we een fantastisch uitzicht. Ver beneden, oostwaarts, zie je het dorp Litochoro met daarachter de zee, die op dat moment roze kleurt vanwege de opkomende zon. Aan de westkant zie je de lichtgrijze pieken van de Olympos. Die lijken nog zo ver weg, dat het een raar idee is dat we straks helemaal daarboven zullen zijn.
We eten ons ontbijt buiten in dat prachtige licht en dan beginnen we vol goede moed met de steile klim naar de top. Als ik na een half uur de cadans van de klim weer heb gevonden, denk ik aan degenen die hier voor mij waren. Herders en jagers uit de omgeving, inwoners van het dorp daar ver beneden, die vast eeuwen geleden al nieuwsgierig waren naar al dat moois en spannends wat daarboven te zien is. Wanneer zou de eerste inwoner van Litochoro helemaal boven op de top zijn beland?

Maria vertelde me gisteravond dat Fred Boissonnas en Daniel Baud-Bovy de eerste Europeanen waren die ooit op de top stonden. Dat gebeurde in 1913. De Griek Christos Kakkalos, inwoner van Litochoro, begeleidde de Zwitserse mannen daarbij. Die tocht wordt beschouwd als de eerste officiële beklimming. Aan de muren van de hut hangen de sepiakleurige foto’s van deze stoere mannen. Maria’s vader was de buurman van Christos, en ook hij begeleidde in de jaren daarna buitenlandse en Griekse gasten over deze prachtige hellingen en spectaculaire pieken. Haar vader was ook degene die vanaf 1954 de beheerder werd van deze hut en dat al die jaren zou zijn, voor Maria en haar man het in 2001 van hem overnamen.

Een bergmassief met meer dan vijftig pieken

Na een klim van zo’n drie uur – waarvan het laatste half uur over een kale steile puinhelling die ‘Skala’ (Trappen) wordt genoemd – bereiken we een belangrijk punt: de piek die ook Skala heet.
Voordat ik dit gebied in Grieks Macedonië voor het eerst bezocht, had ik me nooit gerealiseerd dat het Olympos-gebergte uit een uitgestrekt gebied van maar liefst 238 vierkante kilometers bestaat. En dat de Olympos niet één grote indrukwekkende piek is, maar een bergmassief met meer dan vijftig pieken. Skala – op 2866 meter hoogte – is er eentje van. Die hebben we in ieder geval alvast te pakken.
Via een moeilijk stukje (dat niet voor niets ‘Kakoskala’ – Slechte Trappen – heet) waar we op handen en voeten, én billen, meter voor meter vooruitkomen, gaan we richting de hoogste top Mytikas. De blik op het duizelingwekkende ravijn – 1000 meter lager – rechts van ons doet ons twijfelen, maar we zetten door. We passeren een berggids die net bezig is een groepje klimmers te zekeren voor dit uitdagende laatste stukje, en niet veel later staan we zelf boven!

Het uitzicht op de top is meer dan spectaculair. Het weer is helder, en we kunnen in alle windrichtingen een groot deel van het vasteland van Griekenland zien. Zeus en de andere goden zaten hier niet voor niets, dat is wel duidelijk. We blijven nog lang genieten van deze godenplek, schrijven nog een boodschap in het boek dat daar in een metalen kistje te vinden is, en dalen pas laat in de middag weer af naar de hut.

Meer informatie over de Olympos

Kijk voor meer informatie over de berghut op de website: Spilios Agapitos.
Ik sliep in deze berghut, maar er zijn meerdere hutten in het gebergte, zodat je de mogelijkheid hebt een paar dagen op hoogte te blijven en verschillende toppen kunt beklimmen. Kijk voor routes bijvoorbeeld op: Trails of: routemaps. 

Je kunt de beklimming van de Mytikas, of een meerdaagse tocht langs de verschillende berghutten en naar meerdere toppen van het gebergte ook met een berggids ondernemen. Kijk bijvoorbeeld op de website van Akis Parousis, gecertificeerd berggids, of op de website van de organisatie Trekking Hellas.

Deze reisblog verscheen op 6 november 2019 op de website van Bergwijzer.